In 1980 had het bedrijf dat ik samen runde met compagnon Joost Carlier een bekende buurman: motocrosser Gerrit Wolsink, bijgenaamd ‘De Vliegende Tandarts’. Die ik ook letterlijk heb zien vliegen. In uiterste poging om de wereldtitel te bemachtigen mistte Gerrit een bocht op de legendarische citadel van Luik en stortte tientallen meters naar beneden. Dankzij Gerrit – afgestudeerd tandarts – ontdeed de motocross zich in Nederland zich van zijn boerenimago. Vanwege zijn ‘good looks’ trok de motocross ineens ook een grote schare vrouwen. Gerrit was meervoudig kampioen motocross van Nederland én vijfvoudig kampioen van de Verenigde Staten. Daar had hij voor het eerst een motocross in een stadion gereden, een nieuwe, razend populaire variant van de traditionele cross. Als snel wist Gerrit ons over te halen om een Stadioncross in Amsterdam te organiseren.
Ik werd verantwoordelijk voor de commerciële zaken, waaronder de sponsoring. Omdat het een nieuw evenement betrof was het geen makkelijke opgave om sponsors te vinden. Gelukkig sprong de Amsterdamse wethouder Jan Schaeffer, groot fan van motocross, ons te hulp. Al eerder had hij de directeur van het Stadion, oud voetballer Otto Roffel, gedreigd met sloop. Roffel vond zo’n cross maar niks en weigerde het stadion aan ons te verhuren, maar kwam daar onder druk van Schaeffer (die zelfs een schets van een woonwijk overlegde) schielijk op terug. Jan belegde daarna een bespreking met de directies van 3 bedrijven die een groot commercieel belang hadden in Amsterdam: projectontwikkelaar Wilma, wegenbouwer Stevin en benzineverkoper Texaco. Op weinig subtiele wijze gaf Jan hen te verstaan dat het zaken doen in Amsterdam makkelijker zou zijn als ze de Stadioncross zouden sponsoren. De rest moesten ze maar met mij invullen. Dat leidde tot een vermakelijke discussie met de directeur van Wilma. ‘Het enige probleem meneer van Hoorn is dat meneer Schaeffer geen bedragen heeft genoemd’. Ik besloot terstond het bedrag dat ik in mijn hoofd had te verdubbelen, en dat werd zonder morren door Wilma geaccepteerd (uiteindelijk bleven alle 3 bedrijven tot volle tevredenheid 7 jaar lang sponsor, ook na een verhuizing uit Amsterdam naar het Goffert Stadion in Nijmegen).
Zo kregen wij midden augustus de sleutels van dé sporttempel van Nederland: het Olympisch Stadion te Amsterdam. We hadden weken nodig om het stadion om te bouwen tot een volwaardig motocross circuit. Er moest 4.000 kub zand in en honderden strobalen. Een deel van de zijtribune werd ontmanteld om het circuit spectaculair door te trekken tot de nok van het stadion, dat toen nog 2 tribune-ringen had. Dit tot ontstentenis van vaste bespeler (voetbalclub) FC Amsterdam, wiens woedende trainer Pim van de Meent zijn grasveld steeds kleiner zag worden en wiens trainingen regelmatig door ons uiteen werd gereden op onze 250cc off-the-roads, die wij van sponsor Yamaha tot onze beschikking kregen.
Naast een succesvol evenement had ik echter nog een andere, persoonlijke missie. Ik moest en zou ‘een wip’ maken op de heilige middenstip. Zo trok ik een avond naar dé plek om een leuke vrouw te ontmoeten in Amsterdam, de beroemde club ‘Richter’. Na enige uren drinken en dansen en flirten had ik een leuke vrouw gevonden die graag met me mee naar huis wilde. Het vergde enige overtuigingskracht, maar uiteindelijk leek het haar ook een spannend idee om seks te hebben op het grasveld van het Olympisch Stadion.
Na de ‘daad’ was er bij ons beiden weinig animo om de tocht naar huis respectievelijk hotel te ondernemen. Ik sleepte daarom een 4 tal strobalen naar mijn kantoor dat ingebouwd was in de marathon tribune, met prachtig uitzicht over het stadion. Daar zouden we slapen, avontuurlijk, en we zouden ver voor kantoortijd de boel opruimen en vertrekken. Maar helaas – dat liep anders. Om 9 uur ’s ochtend ging de deur open en betraden mijn compagnons Gerrit Wolsink en Joost Carlier én Stadiondirecteur Otto Roffel het kantoor. Alwaar ze ons tweeën aantroffen, midden in het kantoor, spiernaakt, bovenop de stapels uitgezakte strobalen.
