Ein Abend in Wien was in 1991 het idee van de oprichter van Mojo Concerts, Berry Visser. Een indoor festival van drie dagen, met alternatieve pop, rock en hiphop en theatrale elementen in een overrompelende aankleding. Met optredens van Nirvana, Smashing Pumpkins, Sonic Youth en Nine Inch Nails.
Mojo had mij gevraagd om sponsors te werven. Een paar maanden daarvoor had ik bedacht om het eerste grote outdoor TV scherm (de Sony Jumbotron) te plaatsen op het Museumplein, zodat het concert van David Bowie & Tin Machine in Paradiso live op het Museumplein te zien zou zijn. Nu gemeengoed, maar ik had de primeur. PTT Telecom (de voorganger van KPN) was bereid deze ‘first’ te sponsoren door plaatsing van nieuwe en voor ons onbetaalbare straaltechnologie. Maar liefst 100.000 Bowie fans stroomden naar het Museumplein. Het haalde de televisie-journaals en de voorpagina’s van de Nederlandse dagbladen.
Het smaakte naar meer voor PTT Telecom. Ze waren al hoofdsponsor van de Eredivisie voetbal. Nu wilden ze ook iets groots doen in de popmuziek; hoofdsponsor worden van Ein Abend in Wien. Ik uitte hardop mijn twijfels of het dit avant-garde festival bij ze paste. Zo dreigden er juridische problemen rondom de naam: de organisatie van de echte Oostenrijkse ‘Ein Abend In Wien’ maakte bezwaar. Maar PTT Telecom was resoluut: ze konden juist wel wat ‘avant-garde’ gebruiken, als voormalig staatsbedrijf.
Zoals vrijwel ieder nieuw evenement kende het festival een stroeve start. Er werden geen kaarten verkocht. Berry Visser ging broeden op een vondst om het schip vlot te trekken. Dat was hem wel toevertrouwd. Hij belde.
“Dag Frank, met Berry. Ik heb een publiciteitsplan bedacht maar het is gewaagd. We moeten dit goed overleggen”.
“Okay Berry, vertel”.
“We kondigen aan dat er een natuurlijke variant van ecstasy is ontdekt, ontwikkeld uit varkensstront. We noemen het picstacy. We gaan het zogenaamd vrij verkopen op Ein Abend in Wien. We geven volgende week een persconferentie. Ik heb een acteur ingehuurd die de uitvinder/professor speelt en een actrice speelt de eerste gebruiker”.
“Okay Berry, maar dit moeten we met de sponsor bespreken. Ze willen een avant-garde evenement en daar hoort wat avant-garde publiciteit bij, maar het is beter dat ze het eerst door de organisatie kunnen sturen voordat het in de pers komt”.
Ik sprak met het hoofd communicatie van PTT Telecom, die snapte de grap, geen vuiltje aan de lucht. Groen licht, Berry kon aan de slag.
Tegelijk was ik met ze in gesprek over iets groots: sponsor worden van alle Mojo concerten. Sponsor van de Eredivisie Popconcerten. Er was bij PTT al een aanzienlijk budget voor gereserveerd. Maar het picstasy verhaal was een streep door deze miljoenenrekening. Ook dit haalde de televisie-journaals en de voorpagina’s van de Nederlandse dagbladen!
Ik kreeg een telefoontje van de hoogste baas van PTT Telecom. De persdienst had een (jolig bedoelde) vraag gehad van een journalist: was PTT Telecom in de drugshandel gegaan? Helaas werd de vraag minder jolig ontvangen door de directie. Of ik me onmiddellijk wilde melden op het hoofdkantoor in Den Haag.
Ik wilde de onvrede bij de klant wegnemen en bereidde mijn gesprek voor met diverse constructieve scenario’s om de lucht te klaren. Maar eenmaal in Den Haag werd ik getrakteerd op langdurige monoloog met tirades en dictaten. Het hoofd communicatie was op non-actief gezet. PTT Telecom trok zich onmiddellijk terug uit Eind Abend in Wien. De kostbare relatie met hun grootste opdrachtgever, de overheid, was ernstig geschaad. Hun reputatie lag aan barrels.
Uiteindelijk mocht ik ook iets inbrengen. Het was duidelijk dat hier geen plek was voor een gezamenlijke strategie, dus hield ik het zakelijk.
‘Voor zover uw overheidsrelatie de wellicht ongelukkige, maar practical joke, niet begrijpt meneer de directeur, valt het te repareren. Want de zogenaamde drugsverslaafde is een dochter van een minister in het huidige kabinet”.
“Het staat PTT Telecom vrij zich terug te trekken uit ‘Ein Abend In Wien’ maar uw financiële verplichtingen blijven bestaan. Er is immers geen contractuele grondslag voor het beëindigen van uw sponsorship”.
Nadat ik met slaande deuren uitgeleide was gedaan, deed ik mijn ‘debrief’ bij Berry. Alle sponsorlogo’s moesten van de nog te drukken tickets en flyers en uit de zaal. Maar de dreiging van een financieel debacle was afgewend. ‘Incompatibilité d’humeur’, daar waren Berry en ik het over eens, net zoals dat we nooit meer van PTT Telecom zouden horen.
Totdat een paar weken later de PTT directiesecretaresse zich meldde. De directeur bleek twee zoons te hebben die graag het festival wilde bijwonen. Ze hadden én Nirvana én het PTT Telecom logo gezien op de posters. Of PTT nog gebruik konden maken van de gratis kaarten, misschien?
Ook realiseerde de directie dat het festival een succes was en het picstasy verhaal een ongelukkig incident. Ze wilden het grote sponsorcontract alsnog rondmaken.
Maar Berry en ik hadden er geen zin meer in. We besloten er een leuk einde aan te breien. We nodigden de directeur uit voor een diner in de Wiener Stube, tijdens het festival. Waar het eten geserveerd werd door obers in Dirndl’s en Lederhosen. Tussen de borden met Wiener Schnitzel en Käsespätzle lag een contract met een waarde van 3 miljoen gulden. Ik nam deze keer als eerste het woord: ‘meneer de directeur, we realiseren dat hier een prachtige aanbieding ligt. Maar gezien hetgeen is voorgevallen denken wij dat deze 3 miljoen gulden voor ons 6 miljoen gulden hoofdpijn betekent. Dus bij deze onze hartelijke dank maar wij zullen er geen gebruik van maken’.
De directeur baande zich een weg door de kletsende bierpullen, naar de uitgang, terwijl hij naar ons sneerde dat we 3 miljoen gulden door de wc hadden getrokken.
Deze keer hoorden we echt niets meer van PTT Telecom. Behalve het gerucht dat de directie een oekaze had afgekondigd: nooit meer de popmuziek in!
