‘I Want To Live’ van Aphrodite ’s Child staat strak in de top tien van de soundtracks van mijn leven. Het meisje waarmee ik mijn eerste seksuele handeling verrichtte (of beter gezegd die zij met mij verrichtte) vond het een prachtnummer. Het was liefde op het eerste gezicht, bij haar. Althans in die zin, zoals ze later vertelde, dat ze opgewonden raakte omdat ze tijdens een familie en aanhang BBQ een vol uitzicht had gehad op mijn geslachtsdelen. De onderkant van mijn zwembroek bleek zich niet helemaal goed te sluiten.
Ze was de dochter van een vriendin van mijn tante, waar ik logeerde. Ik was 16 en op vakantie. Op de fiets van Lochem naar Uden naar oom en tante, met drie vrienden. Was het vertrek aanvankelijk op zaterdagochtend gepland, na veel drank besloten we dat het wel zo gemakkelijk was om vrijdagnacht te vertrekken. We hadden uitgerekend om 9 uur ’s ochtends in Uden aan te komen, zodat we meteen ons eerste krat bier konden kopen. Om tijd te winnen fietsten we tussen Arnhem en Nijmegen over de kortste vierbaansweg van Nederland, in plaats van de dorpswegen. Ter hoogte van Elst deden we een kleine powernap, slapend tussen de vangrails.
Jaren later zou ik de één van de meest bizarre anekdotes horen uit de muziek business over Demis Roussos, de dikke bebaarde en behaarde zanger van Aphrodite’ s Child. Demis vaste podium-outfit had hem de bijnaam “the king of the kaftan” – of, ietsje wreder wegens zijn enorme omvang, “the singing tent” bezorgd.
Ik was op tour met Elton John in Australië. De promotor was Henry Outcow, die in 1985 een tour met Demis had gedaan in Nieuw Zeeland en Australië. Tien shows voor 25.000 dollar per show, waarmee hij aan het einde van de tour dus 250.000 dollar schuldig was aan de artiest. Volgens het contract moest Henry dit na afloop van de laatste show in cash aan Demis uitbetalen. Maar dat bleek niet mogelijk: het was zondagavond in Nieuw Zeeland, geen cash te bekennen en Henry was in de veronderstelling dat een cheque ook goed zou zijn.
‘Henry’, zei Demis, ‘I want the cash. 250.000 dollars is like this (hij hield zijn handen een meter uit elkaar) – and a cheque is this (hij kneep zijn wijsvinger en middelvinger op elkaar). I want cash’. Na veel heen en weer gepraat besloot Demis de cheque te accepteren, met de voorwaarde dat hij de cheque onmiddellijk kon incasseren bij aankomst.
Helaas zou die aankomst langer duren dan gepland. Boven Libanon werd het vliegtuig, mét Demis, gekaapt. CNN was net in de lucht en volgde de kaping op de voet. Dat leverde schokkend-legendarische beelden op van de piloot die in de cockpit onder schot werd gehouden door een kaper. Aan boord waren een aantal Amerikaanse militaire passagiers, die stelselmatig werden mishandeld door de kapers. Eén van hen werd uiteindelijk doodgeschoten en zijn lichaam werd vanuit het vliegtuig op de landingsbaan gedumpt.
Na een paar dagen in de brandende hitte in Cairo te hebben gestaan, kondigden de kapers aan door te vliegen naar Beirut. Daar zouden ze een aantal Griekse gijzelaars vrijlaten. Demis was één van die gijzelaars. Terwijl iedereen ervan uitging dat hij was uitgekozen omdat hij een ‘personality’ was, vermoedde Henry nog andere overwegingen. Demis was zwaar overgewicht, had een slechte spijsvertering en liet zonder enige géne scheten de vrije loop. Tijdens de tour had hij zijn eigen vervoer omdat niemand met hem in de tour bus wilde zitten. Henry was er van overtuigd dat de kapers hem niet alleen om publicitaire redenen lieten gaan, maar ook omdat ze zijn lucht niet konden verdragen.
CNN wist snel te melden dat Demis direct na zijn vrijlating een live TV interview zou geven. Maar Demis had andere plannen. Hij liep voorbij de stomverbaasde reporters onderaan de vliegtuigtrap, verdween in de terminal en stond erop eerst te telefoneren. Terwijl Henry thuis in Sydney de live uitzending volgde op TV, ging zijn telefoon. ‘This is a collect call from Beirut from Mr. Demis Roussos, will you accept the charges?’‘ Nadat een stomverbaasde Henry bevestigend had geantwoord, kwam een hijgende en puffende Demis aan de lijn. ‘Henry – they took my cheque’ schreeuwde Demis hem toe vanuit Beirut. Pas nadat Henry hem had gerustgesteld dat hij de door de kapers ingenomen cheque ongeldig kon laten maken en Demis binnenkort 250.000 dollar op zijn rekening bijgeschreven zou krijgen, begaf hij zich naar de CNN persconferentie. Waar hij zich onsterfelijk maakte door de kapers te bedanken voor de verjaardagstaart die zij voor hem hadden geregeld toen hij noodgedwongen zijn 39e verjaardag in het gekaapte vliegtuig moest vieren.
“They gave me a birthday cake and they gave me a guitar, to sing,” he (Dennis) said. “They have been very polite and very nice with us.”
