Ze voelde zich niet op haar gemak, de vrouw die alle ogen op zich gericht wist als ze een kamer binnen kwam. Haar enige gezelschap was haar hondje, die ze had meegenomen omdat ze in een periode van 6 weken meer dan dertig (Night Of the Proms) concerten zou doen, in Nederland, België en Duitsland. Geen manager, geen visagiste, geen personal assistant. Alleen zij zelf, in een van die vele sombere donkergrijze cellen zonder ramen die in Ahoy voor kleedkamers doorgaan.
Haar band was uit elkaar maar zij moest blijven optreden. Ze verdiende immers geen dubbeltje aan de vele hits. Alle rechten en inkomsten waren voor het platenlabel. Weg-getekend zo jong als ze waren, in stokoude contracten met een oneindige geldigheidsduur. Volgens het credo van de beruchte platenbaas Morris Levy : “If you want royalties, go to Buckingham Palace”. De band was verwikkeld in allerlei juridische procedures om de rechten terug te winnen en dit leidde tot enorme spanningen onder de voormalige bandleden.
Ik was organisator van de tien Nederlandse Proms concerten in Ahoy. Als promotor is het belangrijk om een optimale werksituatie voor een artiest te creëren. Een slecht humeur betekent een slecht optreden. Ik vroeg me af waarmee ik haar kon opvrolijken. Ze hield van moderne kunst. Ik belde mijn vriend Ido van het hippe Amsterdamse kunstcollectief ‘Seymour Likely’ en vroeg hem om haar kleedkamer in te richten met kunst uit eigen voorraad. Hij arriveerde de volgende middag met een busje vol schilderijen. Het viel in de smaak. Ze fleurde meteen op nadat ze na afloop van de repetities haar kleedkamer in liep.
Nadat ik haar mee nam naar het van Gogh Museum begon een innige vriendschap. Vaak long-distance, maar bij gelegenheid ook samen. Mijn piepjonge dochters woonden tijdelijk in Baltimore en ik had een klein kantoor op West 56th Street in New York waar ik projecten voor Coca-Cola en Heineken coördineerde, voor de Amerikaanse markt. Ik wisselde drie weken Amsterdam af met een week New York/Baltimore.
Toen ik na een avond stappen met allerlei New Yorkse celebrities naast haar wakker werd, in bed in haar appartement in New York, strekte de skyline van downtown New York zich voor mij uit. Schuin tegenover me zag ik de neonreclame van het Chelsea Hotel. Boven mij hing het portret dat Andy Warhol van haar had geschilderd. Ik voelde me ‘on top of the world’.
Het werd me snel duidelijk hoe haar celebrity status een pijnlijke inbreuk op haar privé leven betekende. Naar welk restaurant we ook gingen, gedurende het diner vormde zich een uitdijende groep van fans en handtekeningen jagers voor de deur. Die laatste categorie poseerde zich als fan, soms in wisselende outfit om herkenning te voorkomen, om daarna haar handtekening voor veel geld te verkopen. Vaak stonden ze al bij onze aankomst klaar, getipt – tegen beloning – door de restaurateur.
Ik nodigde haar uit om me op te zoeken tijdens mijn kerstvakantie in Costa Rica. Ik boekte een privé charter voor haar voor de korte vlucht van hoofdstad San José naar het afgelegen plaatsje waar ik land had gekocht en een traditionele ranch aan het water huurde. De eigenaar/piloot vloog de dag voor haar aankomst een van zijn twee toestellen aan barrels na een mislukte start. Het leek me beter om dit te verzwijgen. Ze zou landen op de privé landingsbaan van een teak plantage. Maar ik had me vergist in de tijd en kwam te laat. Daar zat ze, moederziel alleen met haar twee grote koffers, in de invallende duisternis met brullende apen, sluipende leguanen en scharrelende slangen. Ze had zich er al op voorbereid om opgeslokt te worden door de jungle, zei ze.
Dat moment diende zich een paar dagen later alsnog bijna aan. Na de verzekering van de lokale vissers dat er al jaren geen krokodillen waren gezien, peddelden we met twee kano’s de rivier op. Mijn dochters in de ene, wij in de andere. Het duurde nog geen vijftien minuten totdat mijn dochters een jonge krokodil raakten. De moeder lag een tiental meters verder en zwom traag maar resoluut in onze richting. Nadat we met een aantal panische bewegingen op afstand waren gekomen vond ze het blijkbaar veilig en schaarde ze zich tegen haar jong aan.
Na de vakantie begon het tij voor haar te keren. De band werd opnieuw geformeerd en dook de studio in voor het eerste nieuwe album in zeventien jaar. Een jaar later hadden ze hun zesde nummer 1 hit te pakken. Er brak een periode aan van oneindig touren door de VS en Europa, waarin we elkaar regelmatig ontmoetten in diverse hotel suites. Eindelijk werd er geld verdiend door de band en ook de rechtszaken liepen uit in schikkingen met veel betere condities voor de bandleden. Haar eerste investering was een landhuis in New Jersey, als buitenhuis om het drukke New York, de paparazzi en opdringerige fans te ontvluchten. De ritjes op de New Jersey Turnpike naar downtown New York waren een hel – ze scheurde steevast ver boven de maximum snelheid, altijd vrijwel tegen de vangrail op de linkerbaan, in haar Jeep.
Nadat mijn dochters terugkeerden naar Nederland en ik de Amerikaanse markt liet voor wat het was – een veel te bewerkelijke slangenkuil – werd onze tijd samen steeds minder. Maar we bleven goed bevriend.
Af en toe halen we nog herinneringen op aan die eerste kennismaking, in Ahoy Rotterdam. Ik werd bij haar geroepen vanwege gedoe rondom de baas van het platenlabel dat onze live-opnames uitbracht. Dus ook van haar optreden. Hij had zich als volgt aan haar voorgesteld: ‘I was your record label representative in Holland in the seventies. Do you remember the poster we released here? I used to masturbate on that’.
Welcome to the Netherlands!
