Volgens de definitie van sommige sociologen ben ik onderdeel van generatie X. Geboren in 1957. De generatie die moest manoeuvreren door de gevoelige erfenis van de Tweede Wereldoorlog en daar liefst niet meer over wilde horen. In 1970, 2e klas VWO, werden wij desondanks verplicht om mee te doen aan een schoolwedstrijd voor het beste gedicht over 25 jaar vrede. Met als kernthema’s ‘vergeving’ en ‘kracht’. Ik meende een goede kans te maken op de hoofdprijs. Mijn kernachtige bijdrage bestond uit 4 zinnen. Maar na nadat ik mijn, op ik meen Jan van Campen geïnspireerde, poëzie had ingeleverd, werd ik een week van school gestuurd. Het ging als volgt:
‘Achter de heide van Westerbork
Ligt enkel nog de hel
Na vijfentwintig jaar
Weten wij dit wel’.
De inspiratie kwam niet uit de weerstand tegen de WO2 informatie-overkill. Het doel was om Gerrit te evenaren. Hij werd als een held op school geëerd na zijn bijdrage aan de verplichte Kerstgedichten, waarvoor hij een schorsing hard gekregen:
‘Was u ook nog
Aan de diarree
Drie dagen
Na het kerstdiner’.
