In 1977 boekte ik Chuck Berry als headliner van het Lochem Festival. Ik hoefde geen aanbetaling – normaal betaal je iedere artiest vooraf per bank 50% van de gage – te doen. Chuck hanteerde andere spelregels. Chuck wilde 25.000 dollar in cash, direct voordat hij optrad. Geen geld, geen optreden. Simpel.
Ik was 20 jaar en zo groen als gras. Tegenover mij had ik een rock ’n roll routinier als wederpartij in het maken van afspraken. Chuck hield niet van verplichtingen.
Chuck speelde twee dagen voor het Lochem Festival in Wenen en zou met zijn band per auto naar Lochem afreizen en daar einde ochtend aankomen.
Laat in de ochtend – met het festival in volle gang – ging de telefoon.
‘Frank, this is Chuck Berry. My band was involved in a car crash in Germany on the autobahn and they can’t make it. I need a band to play with me. Every musician knows my music so it will not be a problem. Either arrange a band for me or I can’t perform. See you later’.
Twee bands kwamen in aanmerking om Chuck te begeleiden: Normaal, dat net in de Top 40 stond met Oerend Hard, en rockabilly band Matchbox (later bekend van Buzz Buzz A Diddle It). Zij traden ook op, op het festival. Maar Ben Jolink (zanger van Normaal en tevens zwager van festivalorganisator Joost Carlier) zag het niet zitten. ‘We zouden op onze bek gaan’ verklaarde hij later in een interview. Hij wist toen nog niet hoe gelijk hij had.
Het was een ervaring die door duizenden muzikanten werd gedeeld: last-minute en zonder repetities worden ingehuurd als backing band van Chuck Berry. In de documentaire Hail! Hail! Rock’n’Roll (1987) over Chuck Berry vertelt Bruce Springsteen hoe hij als puber en gitarist in een beginnend schoolbandje maar moest raden welk nummer Chuck Berry zou inzetten en in welke toonhoogte, toen hij in een zelfde soort situatie als last-minute backing band van Chuck was beland.
In mijn geval was er geen auto-ongeluk en ook geen Chuck Berry band. ‘He thought musicians were a pain in the ass, he didn’t want to babysit them and economically it did not make sense to him’ zei Bol Baldori aka Boogie Bob, die jarenlang dienst deed in de dubbelrol van Chuck’s pianist én advocaat. “When you hired Chuck, you got Chuck, the guitar and the duck walk.”
Als de muzikanten Chuck na een optreden niet bevielen, betaalde hij ze 300 dollar in plaats van zijn ‘standaard’ 500 dollar per muzikant. Toen een concertpromotor klaagde dat een show maar 55 minuten had geduurd in plaats van de overeengekomen 60 reageerde Chuck fijntjes en feilloos: ‘It would have been an hour if the drummer hadn’t sped everything up.’ ”
Chuck kwam vanuit Wenen aangereden in een pikzwarte Cadillac limousine. Chuck achter het stuur en naast hem een knappe, veel jongere vrouw. Achterin een gitaarkoffer en wat kleren. De dame bleek een Oostenrijkse te zijn die tijdens de show in Wenen naakt op het podium was gesprongen.
‘I need my money, boy’.
We spraken af dat hij 12.500 cash zou krijgen nu bij zijn aankomst, met als voorwaarde enig overleg met backing band Matchbox (wat Chuck nogal overbodig leek), de andere 12.500 bij zijn opkomst op het podium. Beide bundeltjes dollars werden routineus door Chuck in zijn gitaarkoffer gepropt.
‘Chuck Berry songs, boy ‘ was zijn antwoord, toen Matchbox vroeg welke songs ze gingen spelen. Een soundcheck en een setlist zat er niet in.
‘Every musician knows how to play Chuck Berry songs, boy’
“He wouldn’t tell you the key. He wouldn’t tell you what song it was. He would just start playing,” zei Southside Johnny, die meespeelde in het nu legendarische optreden van 1973 waarin Bruce Springsteen and the E Street Band met Berry speelden op de University of Maryland.
Een vuurdoop van het ergste soort voor iedere muzikant: totaal onvoorbereid met je grootste idool het podium op gaan. Terwijl Chuck de eerste akkoorden van zijn klassiekers in zette, zag ik alle Matchbox muzikanten met ogen vol angst en verbazing, naar hem kijken. Al snel begon Chuck diverse verwensingen naar de muzikanten te roepen, vergezeld van gebaren van ‘sneller’ en ‘langzamer’. Vooral de bassist kreeg er het eerste halfuur stevig van langs. Ondanks dat er niet geoefend was klonk het, behalve wat ritmische missers, verrassend goed en de duizenden fans gingen uit hun dak.
Na een kleine 45 minuten begint Chuck al spelend op zijn horloge te kijken. Exact na een uur, midden in een nummer, stopt hij en loopt van het podium af.
‘You can’t leave our audience like this man, they want an encore’ zeg ik tegen hem, onderaan de podiumtrap, terwijl het publiek luidkeels ‘we want more’ brult.
‘How many songs do you want, boy’ vraagt Chuck.
‘Two songs will do it’ antwoord ik.
‘It’s 1.250 per song – so 2.500 dollar cash, boy’ zegt Chuck ijskoud.
‘I am not paying you for an encore man’.
‘That’s fine boy’.
Weg was Chuck. Met Weense dame, gitaarkoffer, een bundeltje kleren en zijn zwarte cadillac.
